door Linde Peters

Kent u het verhaal van Sisyphus? Of misschien de term ‘sisyfusarbeid’? Voor hen waar niet direct een bel gaat rinkelen: Sisyphus is een figuur uit de Griekse mythologie. Een koning met een vrij uitgesproken en gewelddadige visie op rechtvaardigheid, wat hem uiteindelijk de toorn van Zeus opleverde. Voor straf werd hij daarom verbannen naar de onderwereld, waar hij gedwongen werd een reusachtig rotsblok een berg op te duwen. Niet de fysieke inspanning, maar de onmogelijkheid zijn opdracht te volbrengen was daarbij zijn grootste straf. Want steeds wanneer Sisyphus zijn taak bijna volbracht had, wanneer hij bijna de top bereikt had, verloor hij het van de zwaartekracht en rolde het rotsblok naar beneden. De kwelling om tot in de eeuwigheid een taak te moeten uitvoeren zonder deze ooit te kunnen volbrengen, was volgens de Grieken zwaarder dan elke fysieke straf.

Maar denk je nu eens in. Op een dag, na eindeloos zwoegen en een eeuwigheid aan opgekropte frustratie, vindt Sisyphus een ongekende kracht in zichzelf. Met alles wat hij in zich heeft duwt hij het rotsblok verder en verder totdat hij hem met een laatste oerkreet over het randje duwt. Hij valt uitgeput neer, maar half beseffend dat het hem gelukt is. Vervolgens staat hij op een schreeuwt het uit. Het is hem gelukt!

En dan? Waarschijnlijk schreeuwt hij nog wel even door. Vloekend en tierend tegen Zeus. “Zie je nu wel, jij….” Vervolgens zakt hij tegen het rotsblok aan, installeert zich en valt in slaap. 1, 2 misschien wel 3 dagen gaan voorbij; slapend en genietend van het uitzicht, glunderend omdat het hem eindelijk gelukt is. Maar dan? Wat gebeurt er op dag 4?
Hij is uitgeslapen, heeft alles om zich heen bekeken en de trots begint langzaam plaats te maken voor verveling. IJsberend over de top van de berg begint de frustratie zich opnieuw op te bouwen. Hoe lang zou het duren voordat de beste man naar het rotsblok begint te staren? Denkend hoe hij het deze keer anders zou doen. Hoe hij het blok sneller de berg op zou kunnen krijgen. Hoelang voordat de verveling hem zo gek maakt dat hij het rotsblok over het randje duwt, zich stellig voornemend dat hij hem deze keer sneller op de top kan krijgen. Voor een echte held is niets doen misschien nog wel een grotere kwelling dan iets doen; hoe nutteloos ook…

Voor een echte HPO geldt hetzelfde; het kan altijd beter, altijd sneller of mooier.

Er is geen top. Het kan altijd beter. Heb je je doel bereikt dan stel je het bij en ga je opnieuw de uitdaging aan. Zo hebben organisaties die met ons in zee gaan het streven de HPO-score van 8.5 te behalen. Zij worstelen als Sisyphus dag in dag uit met die rots naar boven. Regelmatig rolt deze weer naar beneden. Sommige organisaties laten zich daardoor ontmoedigen. Hun focus op de top maakt dat het gat tussen de huidige situatie en het gestelde doel eindeloos groot lijkt. Zaak is om niet enkel dat eindpunt voor ogen te houden, maar je juist te richten op de stappen die daar tussen liggen. Stap voor stap richting de top. En ja, dat rotsblok gaat regelmatig terug rollen. Daar moet je niet ontmoedigd door raken. Gewoon weer oppakken en doorzetten, kijken wat je ervan kunt leren en voorkomen dat hetzelfde je nog een keer gebeurt.

Ook die 8.5 is namelijk niet het eindpunt. Daar begint het werk pas echt. Hoe behoud je die 8.5 en hoe maak je er een 9 of 10 van? En dan? Hoe beter we presteren, hoe groter de inspanning die we moeten leveren om nog nét dat beetje extra te verbeteren. De vraag is of je bereidt bent dat te doen en te blijven doen. Waar eindigt de top? Dat bepaal je zelf.