HPO Center in gesprek met Willemijn Bos. Willemijn speelt sinds 2008 voor MHC Laren. In 2011 debuteerde ze in het Nederlands team waarmee Bos in 2011 Europees kampioen werd en de Champions Trophy won. Ze maakte deel uit van de selectie voor de Olympische Zomerspelen 2012 maar scheurde enkele dagen voor de spelen haar voorste kruisband.

5 vragen aan Willemijn Bos

1. Wat is de belangrijkste les die u geleerd heeft van een inspirerend leider?

Niet van een leider, maar van de harde werkelijkheid. In de zomer van 2012 heb ik natuurlijk voor een sporter wel een hele grote tegenslag gehad. Anderhalf jaar lang stond mijn leven in het teken van de Olympische Spelen. Er ging bijna geen dag voorbij dat ik er niet aan dacht, maar in 3 seconden was het voorbij. Dit was het bewijs dat de weg omhoog er een is met golven en dit was duidelijk een dal. De volgende top lijkt soms ver weg, maar ik probeer me niet blind te staren op datgene dat daar ligt. Ik probeer me te concentreren op kleinere doelen die dichterbij liggen. Er staat geen kruis in mijn agenda op de dag dat ik weer een wedstrijd moet spelen. Ik moet me richten op de kleine stappen in het proces. Als deze kleine doelen elkaar zo snel mogelijk opvolgen, bereik ik de top het snelst.

2. Wat doet u om de mensen om u heen te inspireren en te motiveren?

Ik probeer te laten zien dat je met keihard werken meer kan bereiken dan je zelf ooit dacht. Talent is mooi om te hebben, maar gebruik het dan ook op de juiste manier. Talent komt naar boven en overwint pas als je bereidt bent om te werken voor jezelf, maar ook voor een ander. Bij ons in teamsport is het zo belangrijk dat je bewust bent dat je niet alles alleen voor jezelf doet. Het gebruik van alle talenten bij elkaar brengt je naar hét moment. En niets is mooier dan dat moment beleven met de mensen met wie je dit doel samen hebt gesteld.

3. Hoe blijft u zichzelf uitdagen en verbeteren?

Ik blijf mezelf uitdagen en verbeteren door nieuwe dingen te willen leren. Sta open voor nieuwe dingen en nieuwe mensen. Blijf niet hangen in wat je kan, maar ontwikkel jezelf op meerdere vlakken. Dit heeft zowel betrekking op mijn sportieve carrière als op mijn (nog heel prille) maatschappelijke carrière. Ik heb een studie gedaan die ik leuk vond, het kostte me dus minder energie dan het me opbracht. Hetzelfde geldt nu voor mijn werk. Dit levert me energie op die me van pas komt in mijn sportieve carrière.

4. Wat houdt voor u een succesvolle samenwerking in?

Een succesvolle samenwerking is voor mij een samenwerking waarin alle partijen open staan voor elkaar en elkaars meningen. En dat de partijen samen tot de juiste conclusie of tot het juiste resultaat komen. Gedurende deze samenwerking hebben alle partijen zichzelf kunnen laten zien en ontwikkelen. Er moeten goede discussies kunnen plaatsvinden, maar niet eindeloos worden gewikt en gewogen. Er moeten wel beslissingen worden genomen. Daarnaast is het belangrijk dat partijen elkaar feedback durven geven en die feedback ook durven te ontvangen. Dit laatste is hierin vaak het belangrijkst. Als de een feedback durft te ontvangen, durft de ander het te geven.

5. Welke organisatie vindt u echt bijzonder? Wat maakt deze organisatie dan uniek?

Ik kan niet echt één team aanwijzen wat ik echt bijzonder vind, maar ik vind een team op zich in de sport wel echt bijzonder. Iedereen is hierin belangrijk. Als er één iemand verzaakt, dan wordt het al moeilijk. Het feit dat je 16 (of 18 of 20) sporters smeedt tot een eenheid die voor elkaar door het vuur wil gaan en samen via veel kleine doelen richting een groter doel werkt, dat vind ik echt uniek. Je hebt te maken met verschillende persoonlijkheden, maar je moet het met elkaar doen. Je moet gebruik maken van elkaars kwaliteiten en elkaars (in jouw ogen) mindere kanten accepteren. Pas als dat voor elkaar is het een team, gaat het team en daarmee het individu hoogtepunten beleven.